3 Yıllık Neverfap Sürecim Nasıl Bozuldu?

Evet 3 yılın ardından… Şimdi diyeceksiniz ki 3 yılın ardından tekrar pmo bağımlılığına düşülür mu? Ben de düşülmez sanıyordum ama kaleyi boş bırakırsan çok rahat düşülebiliyor.

Ben de erkekler gibi 12 yaşımda başladım bu bağımlılığa. O zamanlar zararlarını bilmiyorum tabii. Sadece duyduğum hazzın peşindeyim. Daha sonra bazı zararlarının olduğunu öğrendim. Ama bu zararların sadece dini yönden ve psikolojik yönden olduğunu biliyordum. Ne beynime verdiği zararın farkındaydım Ne dopamin salgısından haberdardım.

15 yaşında yine kurtulma çareleri ararken *o kadar çare aradım ki izlemediğim video kalmadı desem yeridir- bir videonun altında “Neverfap Akademi”yi buldum. Kurucusuyla iletişime geçtim ve ona başvuran ilk kadın olduğumu öğrendim. Akademi o zamanlar bu kadar büyük değildi tabii. Kurtulma umudum sonlara yaklaşırken bana tekrar umut olduğunu hatırlattı. Ve ben o zaman öğrendim kendime yaptığım en büyük zararlardan birinin içinde olduğumu. Okudum, beni ne kadar etkilediğini fark ettim ve sürece başladım. Söylemeliyim ki bu süreç asla kolay olmadı. Birçok kez surecimi bozdum. Birçok kez düştüm. Her porno izlediğimde ve masturbasyon yaptığımda içimi korkunç bir pişmanlık kapladı. Yaparken duyduğum haz çok güzeldi ama sonrasında duyduğum pişmanlık hissi beni yaşamdan soğutuyordu.

Ve beni bugüne getiren o uzun sürece girdim. Yavaş yavaş kendime olan güvenim arttı. Kendimi sevmeye başladım. Öz şefkat kazanmaya başladım. Bunlar benim için öyle yeniydi ki… Derslerdeki başarım bir anda artmaya başladı. Beynimin çalıştığını hissettim. Kolay öğreniyor, kolay odaklanıyordum. Sınav notlarım yükseldi. Güzel ortalamalar elde ettim. Yavaş yavaş topluluk önünde konuşmaya başladım, heyecanım azaldı. Ve ilk defa hayatı sevdiğimi düşündüm. Normale döndüğümü hissettim.  Süreçte bazı zamanlar porno izlesem de mastürbasyon yapmadım. İradem güçlenmişti ve kolay kolay teslim olmayacaktım.

Sonra 12. Sınıf oldum. Önümde hazırlanmam gereken büyük bir sınav vardı. Ve pandemi dolayısıyla okula gidemiyorduk. Benim için çok stresli ve zor bir dönem oldu. Tecrübem yoktu, bir okul ortamım yoktu. Ve tek gayem bu sınava çalışıp kazanmaktı. Kaleyi boş bırakmıştım yani ve bilirsiniz ki kale boş olunca gol yemek de bir o kadar kolay olur.  Sürecimi bozmaya birçok kez yeltendim, biliyordum ki bozmaya çok az kalmıştı. Düşünmek istemiyordum. Kaçmayı seçmiştim, sınavdan sonra düşünecektim onu. 3 kere yapmama rağmen kendimi bozmuş saymadım çünkü zor bir dönemden geçiyordum ve bunca yıl başarmıştım. Bu cümleyi yazarken kalp atışımın hızlandığını fark ettim. Sınavdan bir hafta önce babaannemi kaybettik ve çok kötü bir şekilde. Bu asla beklediğim bir şey değildi. Ölümün bu kadar yakın olduğunu hepimiz unutmuştuk sanırım. Ölümle ilk defa o zaman tanışmıştım. İlk defa birinci derece bir yakınımı kaybetmiştim. Çok garip bir histi onu bir daha göremeyecek olmak.

Ama insan sevdiğinin iyi olmasını isterdi. Orada daha mutlu olduğunu düşünerek teselli aramaya çalıştım.

Sonra sınav bitti ve istediğim gibi değildi. Sınavdan sonra çok fazla boş zamanım oldu, ne yapacağımı şaşırdım derken sonuçlar açıklandı. Hayal ettiğimin çok ötesinde bir sonuçtu. Bu durum beni  çok üzdü. Mezuna kalmak isterken çevremdekilerin de etkisiyle tercih yapmaya karar verdim, bu benim için zor olsa da. Ama hangi bölümü yazacağım konusunda kafam çok karışıktı. İki bölüm arasında kalmıştım ve sonucum iyi değildi. Tam stres bitti derken yeniden bir stres yumağına düştüm.

Ve o gün… Sonuçlar açıklandıktan 7 gün sonra süreci bozdum. Belki de daha önceydi. 3 yılı devirmişken kendimi sevmeye başlamışken Pmoyu tekrar seçtim. Tabii ki batan daha da batar anlayışı kafama yerleşti. En kötüsü neydi biliyor musunuz? Asla pişmanlık duymuyordum. Önceden o kadar pişmanlık duyan ben, hiçbir şey hissetmiyordum. Kurtulmak gibi de bir derdim de yoktu. Bu yaklaşık 1 ay böyle gitti. Günde 3 defa yaptığımı biliyorum. Ama bu durumu ben seçmiştim. O kadar süreyi devirmişken ben geri sarmıştım her şeyi.

Şimdi ” Her son yeni bir başlangıç barındırır.” diyerek attığım tarihin 9. Günündeyim. Kampa başladım. Kendimi yeniden inşa etmek istiyorum, bu sürecin çok farklı olmasını istiyorum. Hedefim kendimi geliştirerek irademi güçlendirmek. Stresimi başka şekilde atmayı öğreniyorum. Neden kitap okumak, yürüyüş yapmak, müzik dinlemek varken Pmoyu seçeyim, değil mi? Yeniden bir yola girdim. Bu yol nereye kadar gider bilmiyorum. Ama gittiği yere kadar götürmekte kararlıyım. Daha bilinçli, daha iradeli ilerleyeceğim bu süreçte. Kaleyi asla boş bırakmayacağım ve kaçmayacağım. Yüzleşerek, savaşarak ilerleyeceğim. Kriz anlarında kendime buna değer mi diye sorup değmeyeceğini anlatacağım. Benim hikayem şimdilik böyle arkadaşlar. Tekrar görüşmek dileğiyle…